25 มุฮัรรอม ตรงกับวัน เป็นชะฮีด
ของท่านอิมามไซนุลอาบีดีน(อ)
เรามารำลึกถึงความโศรกเศร้าของหนึ่งของลูกหลานนบีกันเถิด
เมื่อท่านนอนอยู่ในกระโจมและได้ยินเสียงมาจากสนามรบ ได้ยินเสียงดังมาจากทุ่งสังหาร ว่า “ฮันมิน นาซิริน ญันซุรนี” เป็นเสียงของเมาลาและเป็นเสียงของบิดา แต่ไม่มีเสียงตอบรับ …แต่เสียงตอบและเสียงเรียกร้องอันนี้ ก็คือ เสียงของเด็กๆและสตรี เด็กและสตรีก็ร้องไห้….เพราะรู้แล้วว่าไม่มีใครที่จะเป็นผู้ช่วยเหลือท่านอิมามฮุเซ็น(อ)อีกแล้ว
ในขณะนั้น ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) อยู่ในสภาพที่ล้มป่วย ไม่สามารถที่จะยืนขึ้นได้ ท่านอิมามจึงได้ตระโกนร้องเรียกท่านหญิงซัยหนับ(ซ) ยาอัมมาฮฺ …..!!! โอ้น้าจ๋า ….. ท่านหญิงซัยหนับ(ซ) ได้ตอบรับคำเรียกร้องว่า…มีอะไรหรือหลานรัก ต้องการสิ่งใดหรือ … ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) ตอบว่า ฉันขอไม้เท้า 1 อัน และขอดาบ 1 เล่ม แน่นอน ท่านหญิงซัยหนับ(ซ) เข้าใจได้ว่า ขอดาบ 1 เล่มเพื่อออกสู่สนามรบ แต่ทำไมต้องขอไม้เท้าด้วย… ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ) ตอบว่า ฉันไม่สามารถที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง ขอไม้เท้าเพื่อไว้ค้ำร่างของฉัน และขอดาบออกไปเพื่อปกป้องเมาลาของฉัน ออกไปปกป้องบุตรของรอซูลุลลอฮฺ(ศ) และท่านก็ได้ลุกขึ้นมา แล้วก็ล้มลง ท่านได้ลึกขึ้นมาแล้วก็ล้มลง ท่านก็พยายามจะลุกขึ้นเดินจนสามารถออกมาจากกระโจมได้ เมื่อท่านอิมามฮุเซ็น(อ)ได้เห็น จึงมีคำสั่งให้ท่านหญิงซัยหนับ(ซ) นำท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน กลับไป แต่ท่านอิมามซัยนุลอาบีดีน(อ)ก็ไม่ยอมกลับ อิมามฮุเซ็น(อ) ต้องควบม้ากลับมาอีกครั้งหนึ่งและได้สวมกอดและได้พยุงร่างของท่านไปยังเตียงพักของผู้ป่วย แล้วกล่าวว่า.. “โอ้ลูกรัก….. !!! เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้ ถ้าเจ้าออกไปในวันนี้ จะไม่เหลือวงศ์วานของศาสดาอยู่บนหน้าแผ่นดินนี้อีกต่อไป จะไม่เหลือลูกหลานของท่านหญิงฟาฏีมะฮฺ(อ) อยู่บนหน้าแผ่นดินนี้อย่างแน่นอน เจ้าคือ อิมามหลังจากฉัน นี่คือมูศีบัตอันหนึ่ง…….
